شسته بودم رو نیم‌کتِ پارک، کلاغ‌ها را می‌شمردم تا بیاید. سنگ
می‌انداختم بهشان. می‌پریدند، دورتر می‌نشستند. کمی بعد دوباره برمی‌گشتند،
جلوم رژه می‌رفتند. ساعت از وقتِ قرار گذشت. نیامد. نگران، کلافه، عصبی
شدم. شاخه‌گلی که دستم بود سَرْ خَم کرده داشت می‌پژمرد.
طاقتم طاق شد. از جام بلند شدم ناراحتیم را خالی کردم سرِ کلاغ‌ها.
در قرون وسطا کشیشان بهشت را به مردم می‌فروختند و مردم نادان هم با پرداخت هر مقدار پولی قسمتی از بهشت را از آنخود می‌کردند.
فرد دانایی که از این نادانی مردم رنج می‌برد دست به هر عملی زد نتوانست مردم را از انجام این کار احمقانه باز دارد تا اینکه فکری به سرش زد...
دختر کوچکی هر روز پیاده به مدرسه می‌رفت و
بر می‌گشت. با اینکه آن روز صبح هوا زیاد خوب نبود و آسمان نیز ابری بود،
دختر بچه طبق معمولِ همیشه، پیاده بسوی مدرسه راه افتاد...
صورت مادرم سوخته بود و از وقتی یادم می‌آمد چشم چپش نمی‌دید.
چهره‌اش شبیه بقیه مادرها نبود؛ همیشه از پوست‌سوخته‌اش می‌ترسیدم
و از اینکه دوستانم متوجه شوند چشمش نمی‌بیند، خجالت می‌کشیدم.
برای همین فکر می‌کردم اگر همراه او باشم یا دوستانم، ما را با هم ببینند،
خیلی برای من بد می‌شود و حتما دوستانم مرا مسخره می‌کنند. همیشه
از حضور مادرم در یک جمع آشنا خجالت می‌کشیدم و دوست نداشتم
هیچ‌کس بداند این زن یک چشم با پوست سوخته‌اش مادر من است.
شبی پسرک یک برگ کاغذ به مادرش داد . مادر آن را گرفت و با صدای بلند خواند،
او با خط بچگانه نوشته بود:
