صورت مادرم سوخته بود و از وقتی یادم می‌آمد چشم چپش نمی‌دید.
چهره‌اش شبیه بقیه مادرها نبود؛ همیشه از پوست‌سوخته‌اش می‌ترسیدم
و از این‌که دوستانم متوجه شوند چشمش نمی‌بیند، خجالت می‌کشیدم.
برای همین فکر می‌کردم اگر همراه او باشم یا دوستانم، ما را با هم ببینند،
خیلی برای من بد می‌شود و حتما دوستانم مرا مسخره می‌کنند. همیشه
از حضور مادرم در یک جمع آشنا خجالت می‌کشیدم و دوست نداشتم
هیچ‌کس بداند این زن یک چشم با پوست سوخته‌اش مادر من است.
شبی پسرک یک برگ کاغذ به مادرش داد . مادر آن را گرفت و با صدای بلند خواند،
او با خط بچگانه نوشته بود:
پسر فقیری که از راه فروش خرت و پرت هزینه
تحصیل خود را به دست می آورد روزی دچار تنگدستی و گرسنگی شد. او فقط یک
سکه ناقابل دز جیب داشت. در حالی که گرسنگی سخت به او فشار می آورد تصمیم گرفت از خانه بغلی تقاضای غذا کند.
خانمی از خانه بیرون آمد و سه پیرمرد را با چهره های زیبا جلوی در دید.به آنها گفت: « من شما را نمی شناسم ولی فکر می کنم گرسنه باشید، بفرمائید داخل تا چیزی برای خوردن به شما بدهم.»
آنها پرسیدند:« آیا شوهرتان خانه است؟»
خانم گفت: « نه، او به دنبال کاری بیرون از خانه رفته.»
باغبان جوانی به شاهزاد ه اش گفت:«به دادم برسید حضرت والا!
امروز صبح عزراییل را در باغ دیدم که نگاه تهدید آمیزی به من انداخت.
